Historia Ziemi Gostynińskiej - Wańko

Bolesław II Płocki zmarł w 1313 roku. Mazowiecki książę, określony przez Jana Długosza jako „władca surowości pełen, ale mądry i sprawiedliwy, gromca srogi i prześladowca łotrów i gwałtowników” pozostawił po sobie trzech synów. Dwa lata wcześniej postanowił przekazać część Mazowsza w ręce swoich dwóch pełnoletnich synów. Siemowit II objął we władanie Warszawę i Liw, a Trojden I przejął władzę w Czersku.

Po śmierci Bolesława II dokonany został nowy podział. Trojden, obok Czerska, został władcą Warszawy i Kamieńca nad Bugiem (Ziemia Nurska). Siemowit, najstarszy z synów zmarłego władcy, objął największą, chociaż stosunkowo rzadko zaludnioną część Mazowsza, do której należały: Rawa, Sochaczew, Ciechanów, Zakroczym i Wizna oraz Pułtusk i Łowicz.

Najmłodszy z synów Bolesława Wacław, znany również jako Wańko, został w 1313 roku władcą ziemi gostynińskiej, płockiej, wyszogrodzkiej i zawkrzańskiej. Trzy lata później żoną Wańka została Elżbieta, córka wielkiego księcia litewskiego Giedymina. W tym samym roku doszło do krótkotrwałego konfliktu zbrojnego między braćmi-książętami mazowieckimi.

W 1318 i 1322 roku w Gąbinie odbywały się dwa zjazdy kościelnych dygnitarzy. Podczas pierwszego z nich potwierdzony został wystawiony ponad sto lat wcześniej przywilej czterech polskich książąt dla Kościoła w Polsce. Podczas drugiego dyskutowano o zamianie książęcych dóbr Wańka na dobra Kościoła płockiego. Mimo wystawienia stosownych dokumentów w tej sprawie, do wymiany ostatecznie nie doszło.

Za tydzień opiszemy hierarchię urzędniczą w Gostyninie w początkach XIV wieku.