Gostyniński wątek astrofotograficzny #15 – Galaktyczny Słonecznik – galaktyka Messier 63

Dziś skupimy swoją uwagę na obiekcie moim zdaniem bardzo fotogenicznym, do złudzenia przypominającym ogromny, kosmiczny słonecznik lub karuzelę ;). Galaktyka M63 Słonecznik / Sunflower, występuje również pod oznaczeniem NGC 5055, jest odległa od Ziemi o około 30 milionów lat świetlnych. Znajduje się ona w grupie galaktyk M51, która to również zawiera w sobie galaktykę M51 omawianą w wątku numer #10 ;)

M63 Słonecznik została sklasyfikowana jako morfologiczny typ - galaktyka spiralna bez widocznej centralnej poprzeczki, z luźną, delikatną strukturą ramion spiralnych. W paśmie światła widzialnego, ramiona nie ukazują wyraźnej struktury spiralnej, lecz coś bardziej na kształt struktury kłaczkowatej. Natomiast w paśmie podczerwieni można zidentyfikować i wyodrębnić dwa symetryczne ramiona spiralne. Szacuje się, że zawiera około 400 miliardów gwiazd. Jądro M63 wykazuje niewielką aktywność w zakresie promieniowania rentgenowskiego, co pozwala szacować, że masa czarnej dziury w jej jądrze jest stosunkowo niewielka i wynosi około 850 milionów mas naszego Słońca. 

Obserwując galaktykę M63 z perspektywy ziemskiego obserwatora widzimy ją skąpaną w gęstych obłokach pyłowych i gazowych, które cały czas za sprawą grawitacji galaktyki gęstnieją i koncentrują się, w konsekwencji zasilając swoją materią jej ramiona spiralne. Tam zagęszczenie materii osiąga próg zapadania grawitacyjnego, dając początek nowym obszarom gwiazdotwórczym. Wszystkie te widoczne na zdjęciach jaśniejsze, różowo czerwonawe rejony to właśnie obszary tworzenia nowych gwiazd, obszary bardziej błękitne to poświata pochodząca od młodych w pełni już wykształconych, olbrzymich i gorących gwiazd. 

W niewielkich odległościach kątowych od omawianej galaktyki M63 można znaleźć obiekty bardzo odległe. Dzięki danym zawartym na przykład w NASA Extragalactic Database (NED) wiele z nich udało mi się zidentyfikować. Tym sposobem udowodniłem sam sobie, że zasięg obserwacyjny mojego zestawu teleskop - detektor fotonów, wynosi z powodzeniem ponad 3 miliardy lat świetlnych... Jeśli chcecie poczytać o tak dalekich (a nawet odleglejszych) obiektach dajcie znać w komentarzach :)

Zaprezentowane tu zdjęcia to materiał zebrany i obrobiony za pomocą technik astrofotograficznych – fotografie własne – Tomasz Balcerzak – fotografia / astrofotografia, www.balcerzak.info

Garść informacji o tym, czym i jak wykonałem zdjęcia:
Teleskop: Newton SkyWatcher 200P/1000 8”, Kamera główna: (OSC) ASI 294MC-Pro, temp. sensora: -10 st.C, gain: 280, Montaż paralaktyczny: SkyWatcher EQ6-R Pro SynScan GoTo, Guiding: ZWO 60/280 + Bresser Full HD Deep-Sky guider 1,25", Korektor komy GSO 2", filtry: Astronomik IR-BLOCK 2". Oprogramowanie: SharpCap, PHD2, DSS, PixInsight, PS CS6. Łączny czas ekspozycji: 9 godzin i 6 minut - stack z 273x120 sek. + klatki kalibracyjne: 100xDark + 100xFlat. Materiał rejestrowany w Gostyninie, Polska centralna, niebo: skala Bortle 5 - 6. 

fot. Tomasz Balcerzak, www.balcerzak.info.

Jeśli podoba Ci się "Moja astrofotografia", możesz zostać Patronem i wspierać projekt: 

Za każde wsparcie bardzo dziękuję!