Historia Gostynina. Wojowniczy synowie Konrada

Po kilku przekazach natury ogólnej przyszedł czas, by wrócić do historii dawnej Ziemi Gostynińskiej, przerwanej na rządach Konrada I. Władający Mazowszem książę miał aż dziesięcioro dzieci, jednak istotną rolę dla historii Mazowsza i Kujaw odegrali jedynie trzej najstarsi synowie: Bolesław I, Kazimierz I i Siemowit I. Konrad I zmarł w 1247 roku, co niemal natychmiast wykorzystał Kazimierz. Jako książę kujawsko-łęczycki zdecydował się najechać na Mazowsze, zagarniając większą część dzielnicy, w której książęcą władzę sprawował jego najstarszy brat Bolesław I. W 1248 roku Bolesław I i Siemowit I spotkali się w Gąbinie, by dyskutować o sprawach związanych z przekazaniem władzy na Mazowszu. Bolesław wkrótce potem zmarł, a Siemowit wyprawił mu pogrzeb w katedrze płockiej.

W 1249 roku Siemowit spotkał się z Kazimierzem na Kujawach, wracając między innymi przez Białotarsk. Pięć lat później Siemowit oraz Daniel Halicki zawarli pakt z Zakonem Krzyżackim. Niezadowolony z takiego obrotu sprawy Kazimierz uwięził swojego brata i przejął władzę nad Mazowszem. Siemowit został uwolniony kilka miesięcy później z nakazem dostosowania się do polityki swego starszego brata.

W 1259 roku Siemowit w Troszynie pod Gąbinem wystawił dokument określający szczegóły sojuszu z Zakonem. Układ Troszyński stał się dla Litwinów pretekstem do odwetowych najazdów na Mazowsze. W 1262 roku, podczas jednego z litewskich najazdów doszło do oblężenia Jazdowa, które zakończyło się śmiercią Siemowita I i uwięzieniem jego syna Konrada II. Litewski najazd doprowadził do poważnego zniszczenia wielu mazowieckich grodów i złupienia znacznej części księstwa.

Za tydzień sprawdzimy, jaką rolę odgrywał Gostynin w czasach odbudowy Mazowsza po zniszczeniu go przez Litwinów.