Gostynin24
Istnieje protokół około 100 i jeszcze więcej świadków, którzy byli powołani do złożenia zaprzysiężenia świadectwa na procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych. Są 22 tomy i 800 stron spisanych zeznań. Jest to dobrodziejstwem i kłopotem. Ponieważ odkryć to co nieznane, przedłożyć społeczeństwu i żyć. Jest także postać o. Jana Marii CP. Był spowiednikiem św. Pawła przez 10 lat ostatnich jego życia. To zawiera się w około 600 stronach spisanych na kartach. Zostało zbadane, czytane i tłumaczone. Wszystko, aby dokładnie poznać i wierzyć. Należy z radością czytać i poznawać spisane zwierzenia pasjonistów polskich.
Św. Paweł to postać interesująca i bardzo intrygująca. Należy do świętych nieszablonowych. Był jedyny w swoim rodzaju. Posiadał własny wizerunek, jeden i nie można takiego skopiować. Droga do Boga była bardzo ciekawa. Otóż św. Paweł to osoba tajemniczo poślubiona Męce Pańskiej. Dążył do celu mając można rzec zakrwawione stopy.
Ważne, aby nieco dokładniej poznać osobę św. Pawła. Był najstarszy z rodzeństwa. To w rodzinie odebrał nauki pobożności, wiary i przywiązania do Jezusa. Paweł odznaczał się ujmującym idealizmem. W 1715 roku papież Klemens XI zwrócił się do chrześcijańskiej młodzieży z wezwaniem do nowej krucjaty przeciw Turkom. Miało dojść do starcia między chrześcijaństwem a islamem. Wezwanie do broni poruszyło Pawła. Dusza była rozdarta. Był mistykiem, a jak miał odnaleźć się w chaosie. Wymykał się potajemnie do kościoła. Dusza wówczas mogła znaleźć spokój i ukojenie. Kontemplacja znaczy dużo. Trzeba w ciszy i spokoju skupić się na wierze. Rozmowa jest ważna. W spokoju i otwartości serca należy przemyśleć swoje życie, zachowanie. Paweł spędził czas jakiś w domu małżonków w Novello. Następnie Castelazzo. Myśl o zakonie nie dawała spokoju. Miał do wyboru serwitów, augustianów i kapucynów. Lata 1720 – 1728 to lata cechujące jego pustynne szlaki. Jak sami stwierdzimy, że oznaczają one wyobcowanie, ciszę i samotność. Pustelnia objęła także jego sposób żywienia. Jadł jedynie chleb i wodę. Prowadził dziennik rekolekcyjny. Tam notował zapiski. Odnosiły się do pokus, dnia codziennego, liczne refleksje itp. Paweł udał się do Aleksandrii. Zwiedził inne zakątki świata. Samotność towarzyszyła. Był prawdziwym mistykiem. Umarł modląc się. Czy to nie znaczy jak dużo i ważna jest wiara, pobożność, oddanie? Kiedy nie mógł mówić, patrzył na krzyż. Nie odstępował od niego. Wówczas twarz rozjaśniła się i poczuł ulgę. Być może to było ostatnie widzenie Pawła. Tak twierdzili, ci którzy byli u łoża i widzieli. Św. Wincenty Strambi był pierwszym biografem Pawła. „Przekonanie to utwierdziło się tym bardziej, gdy nadeszła wiadomość o pośmiertnym ukazaniu się Sługi Bożego pewnej pobożnej duszy. Potwierdził on wówczas, iż uczynił ten ruch zanim umarł, gdyż dostrzegł wchodzącego Odkupiciela naszego Jezusa Chrystusa wraz z Najświętszą Panną, świętym Pawłem, św. Łukaszem i św. Piotrem z Alkantary. Towarzyszył im również brat jego o. Jan Chrzciciel oraz zmarli zakonnicy. Zgromadzenia jak również wiele dusz nawróconych i zbawionych przez apostolską działalność sługi bożego. Wszyscy oni przyszli aby być obecni przy szczęśliwym zgonie i wprowadzić jego duszę do raju”. Św. Paweł to ciekawa postać. Warto zagłębić się w jego osobowość. Był misjonarzem. „Pójdziesz do kogokolwiek Cię poślę i będziesz mówił cokolwiek tobie polecę. Nie lękaj się bo jestem z Tobą”. Mistycyzm jest widoczny w każdym jego momencie życia, celebrował modlitwę. Jr 1, 7-8
„Często prosił swych penitentów o modlitwy o nawrócenie grzeszników wzywając ich do uczestnictwa w jego pracy dla dusz mocą modlitwy. „Módlcie się dniem i nocą za nawrócenie dusz-prosił - zwłaszcza za te, które odeszły najdalej od Boga”. Twierdził, iż uważałby, że jego trudy zostały przeobficie wynagrodzone. Gdyby podczas każdej misji udało mu się nawrócić chociaż jednego grzesznika”.
Św. Paweł to także osoba, która bardzo dbała o kontakt z odbiorcą jego rozmów, czy kazań. Kazania podzielone były na dwie części. Pierwsza była takim pouczeniem. Druga część to szersza rozmowa. Porywał słuchacza.
Analizując listy św. Pawła można stwierdzić, że odbiorców nie było dużo, a lista była dość wąska. „ Kierownictwo duchowe Pawła oparte na mocnych podstawach było zarazem ściśle dostosowane do osobistych potrzeb każdej poszczególnej duszy. Duszą grającym i porywczym stale zaleca roztropność i umiar. Żądał opanowania, nieprzemyślanych odruchów, unikania przesady, hamowania skrajnych dążności. Innego traktowania domagały się dusze nieśmiałe, dręczone skrupułami te potrzebowały pokrzepienia i zachęty których Paweł im nie szczędził. A posiadał wyjątkowy do tego dar. Słabość potrzebuje okrzepnięcia przez męstwo: ofiarność i wielkoduszność-przemienienia w zawierzenie w Bogu. W takie dusze Paweł usiłował przede wszystkim tchnąć wielką ufność w miłosierdzie Boże. Uważając ją za jedyny niezawodny sposób osiągnięcia duchowego pokoju. Święty jak najusilniej zwalczał uczucia smutku i przygnębienia. Tępił jałową lękliwość która krępuje swobodny rozrost dusz dobrej woli. Wszystkie jego duchowe rady wskazują na to dobitnie”.
Postać św. Pawła od Krzyża jest bardzo ciekawa i warta poznania. Mistycyzm, skupienie, powaga jest ważne w modlitwie. Nawrócenie i pomoc bliźniemu też. Pierwsze miesiące roku to czas kiedy cieszymy z narodzenia dzieciątka Jezus. Jednakże będziemy już niedługo przeżywać mękę i śmierć Pana Jezusa. Dlatego Krzyż jest tak istotny w życiu każdego chrześcijanina.
Renata Mielniczuk
Napisz komentarz
Komentarze