Marcin Gęsiarz

Dzisiaj tekst krótki jak gostynińskie obchody tegorocznego, Europejskiego Tygodnia Zrównoważonego Transportu.

Droga do epifanii ma swój początek na skraju kipiącego mare tenebrarum. Nie jest w żaden sposób opisana, wytyczone szlaki bowiem nie prowadzą dalej niż do miejsc uprzednio widzianych. A chodzi tu o odkrycie, o marzenie eksploratorów z czasów Wielkich Odkryć i kartografów wypełniających owiane legendami terrae incognitae.

Dobrze pamiętam pierwszy przyjazd z Warszawy: Gdański lakoniczny jak przystankowe ogłoszenia chwilówek, zniżające się samoloty w pół drogi między błękitem z kartonu i gołym polem, kilometry alej i rowów ciągnących się wzdłuż linii pobocza, zamknięty most sochaczewski i trzydzieści stopni cienia. Udało mi się znaleźć między stolicą a Sochaczewem, między krajową „92” a żółtą „580”, równy kawałek asfaltowego sernika roztopionego w żarze, trochę jednak zajęło, zanim poczułem je pod kołami.

Wiedzą o tym duże dzieci Że już w lesie się nie śmieci Anonimowa przedszkolanka, 2001   O stopniu rozwoju cywilizacji stanowi podobno ilość produkowanych śmieci. Nie wiem, jak doliczyć do tego rachunku wysypiska, ale sądząc po tym, co widać w sąsiedztwie lasów, w skali Kardaszowa tkwimy głęboko w mentalnym zerze.

4 bary na trekkingach – nie za twardo, żeby nie zakopywać się na byle sypkim, nie za miękko dla mniejszych oporów toczenia na asfalcie.

Słysząc „Gaśno”, zawsze mam przed oczami brzuch pośrodku lasu, odstający jak języki okolicznych sosen.

Nocnym krążownikiem po gostynińskim rynku objeżdżam obierki po dobie. Ostały miąższ żółcieje, topi się w gruncie, zasycha. Nie byłbym sobą, gdybym w tej chwili nie wysiadł z auta.

Piszę do Państwa z uprzejmą prośbą o potraktowanie jej w sposób adekwatny i odnowienie przyrzeczeń świeckiego chrztu, jaki odbywa się na początku drogi zwanej socjalizacją.

Nie z rodzaju tych świętych, o które prosi się w przypływie rozdrażnienia czy rezygnacji. Proszę tylko o ten biały, z konieczności rozjeżdżony śnieg, o rozbijający się na pustych autobusach wiatr i ten grający strunami przypadkowych przechodniów rozpamiętujących zamierzchłe czasy i śmiechem ogrzewającego się zwietrzałym piwem tubylca, dworcowy hol.

Gostynin zdominowany przez sztampę to nic nadzwyczajnego. Niezobowiązujące produkcje filmowe to gest bez wątpienia nakierowany na jak najszerszego odbiorcę, a co pokazuje ostatnia, „kulturalna” sesja Rady Miejskiej – gest zwycięski. A gdyby zaskoczyć mieszkańców i wystawić Zbombardowanych?