Leszek Smoliński

W czasie wakacji warto wyruszyć w teren w jasno określonym celu. Przy czym niekoniecznie chodzi o poszukiwanie przygód, co raczej śladów piękna. Pomocą w tym mogą być dla nas m.in. krzyże przydrożne, figury i kapliczki, które wpisują się w polską pobożność ludową.

Niewątpliwie dla człowieka żyjącego w cywilizacji postępu i „wyścigu szczurów”, gdzie życie napędza odbieranie kolejnych wiadomości elektronicznych czy rozmów komórkowych, spokój i cisza są na wagę złota. Ludzie nie wytrzymują codziennego napięcia, zagrożenia bezrobociem, presji zrobienia kariery, stresu ciągłego podnoszenia poprzeczki wymagań.

Miłość i odpowiedzialność wyraża się na co dzień przez pracowitość, prowadząc w ten sposób do rozwoju, także w sferze duchowej. Natomiast wśród wrogów duchowego rozwoju pojawia się lenistwo, zwane acedią, które jak śmiertelny jad przenika i paraliżuje ludzkie wnętrze.

W tym roku mija 700 lat, jak Boże Ciało zagościło w Polsce. Krakowski biskup Nankier wprowadził tę uroczystość w 1320 r., podczas synodu krakowskiego, a już 20 lat później na Kazimierzu rozpoczęła się budowa świątyni poświęconej kultowi Najświętszego Sakramentu. W całej Polsce święto zaczęto obchodzić 100 lat później.

„Iść przed siebie to znaczy mieć świadomość celu” – te słowa wypowiedział św. Jan Paweł II na krakowskich Błoniach podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 roku. To dobry kierunek dla tych, którzy chcą żyć, a nie wegetować. I swoje „zaraz” zamieniają na „natychmiast”.

Ważnym wydarzeniem w życiu Kościoła było Zesłanie Ducha Świętego. Od tego bowiem czasu rozpoczął się „czas Kościoła”, który potrwa aż do paruzji, czyli powrotu Chrystusa na ziemię przy końcu czasów.

Ciekawą sprawą wydaje się być obserwacja zachowań dzieci. Często są one odbiciem postępowania dorosłych, ale też wnoszą w życie pewną świeżość i oryginalność.

W Polsce za sprawą współczesnych Świętych bardzo szybko rozwija się kult relikwii. Widać to zwłaszcza w odniesieniu do Jana Pawła II, który jako papież odbył 104 pielgrzymki zagraniczne, ok. 145 podróży na terenie Włoch. Jako biskup Rzymu nawiedził ponad 300 rzymskich parafii. Podczas podróży zagranicznych Ojciec Święty odwiedził 130 krajów i ok. 900 miejscowości, pokonując ok. 1 mln 700 tys. km. Obecnie Święty Papież Polak pielgrzymuje po całym świecie w znaku relikwii.

Nasze mówienie o Bogu – według niektórych – wydaje się łatwe i proste. Ciekawą uwagę w tym temacie czyni ks. Tomáš Halík, profesor Uniwersytetu Karola w Pradze: „Ta lekkomyślność i tania pobożność otworzyły przestrzeń na nieprzebraną ilość naiwnych, komicznych, ale także perwersyjnych czy toksycznych wyobrażeń Pana Boga”. I jednocześnie wzywa: „Wystrzegajmy się fałszywych, apokaliptycznych proroków zniszczenia, szanujmy tych, którzy wzmacniają wiarę, nadzieję i miłość”.

W kolorach kwitnącej wiosny najpełniej widać błękit nieba. Z niego, odblaskiem boskiego piękna, promieniuje nasza Matka i Królowa – Maryja, która jako „pełna łaski” jest arcydziełem Ducha Świętego. Spotkać się może z Nią każdy, kto znajdzie dla Niej czas. I sercem przepełnionym miłością włączy się w piękny śpiew „Litanii loretańskiej” na cześć Tej, którą chwalą „łąki umajone, góry, doliny zielone”. „Umaiły się”, czyli pokryły zielenią, kwiatami, gałązkami. Stwórca wszechrzeczy ozdobił je pięknem, które staje się hymnem pochwalnym na Jego cześć. I zaproszeniem, by w pięknie stworzonego świata, uśmiechu dziecka, zalotnego spojrzenia pary zakochanych odkryć miłość Nieskończonego.

W obliczu pandemii koronawirusa włoski purpurat kard. Gianfranco Ravasi, przewodniczący Papieskiej Rady Kultury, proponuje zestaw lektur. W jego wypowiedzi dla „Radia Watykańskiego” (20.04.2020) czytamy, iż poleca przede wszystkim Pismo Święte, ale też „Dżumę”, w której Albert Camus jako niewierzący zastanawia się nad wierzeniami ludzi, „Narzeczonych” Alessandro Manzoniego oraz twórczość szwedzkiego pisarza i lekarza Axela Munthe, który pod koniec XIX w. opiekował się w Neapolu ofiarami epidemii cholery. Z literatury współczesnej watykański purpurat poleca jedynie „Miłość w czasach zarazy” Gabriela Marqueza.

W kontekście ustanowionej przez św. Jana Pawła II w 2000 roku Niedzieli Miłosierdzia i Tygodnia Miłosierdzia (19-25 kwietnia 2020), którego mottem są słowa kard. Stefana Wyszyńskiego: „Miłosierdziem budujemy Kościół Boży” zastanawiam się, co w czasie koronawirusa oznacza „miłosierdzie”.

„Alleluja!”. Kościół głosi całemu światu, że Jezus żyje! W ten sposób ukazuje Bożą miłość, która stanowi centrum naszej wiary. W miłości dokonuje się spotkanie. To ewangeliczne – niewiast ze Zmartwychwstałym. I to nasze – w czasie Eucharystii, która przypomina o drodze Jezusa – Jego przejściu ze śmierci do życia.

Przed nami Wielki Tydzień. Na początku wieczornych wiadomości włoskiej telewizji publicznej RAI 1 (3.04.2020) wyemitowano wideoprzesłanie Ojca Świętego w związku z dramatyczną sytuacją, w jakiej znalazły się Włochy i cały świat na początku Wielkiego Tygodnia.

W trudnym czasie pandemii koronawirusa ludzie szukają nadziei. O. Józef Augustyn, jezuita, znany kierownik duchowy i rekolekcjonista stwierdza: „Człowiek pociesza i wspiera drugiego zawsze do pewnej granicy.

W związku z trwającym obecnie stanem zagrożenia epidemicznego w Polsce i ograniczeniem liczby aktualnie znajdujących się w kościołach osób do 5, w Internecie i w innych środkach społecznego przekazu pojawia się coraz więcej propozycji na przeżywanie Mszy Świętej, adoracji Najświętszego Sakramentu czy wielkopostnych nabożeństw w domach. Dzięki transmisjom online wiele osób może łączyć się w tym czasie duchowo ze świątynią parafialną czy innym miejscem kultu religijnego w świecie.

Na jednym z memów internetowych widnieją słowa: „Od ludzi z wielkim sercem – uczę się jak najwięcej. Od ludzi z wielkim ego – nie uczę się niczego”. Dar serca to inne określenie jałmużny, która nie może być tylko ochłapem na pocieszenie, pojedynczym datkiem wrzuconym dla uspokojenia sumienia.

Wielki Post staje się dla wierzących okazją do pogłębienia osobistych relacji z Bogiem, innymi i samym sobą. W tym czasie ważną rolę pełni praktyka postu, która dla wielu przestała już mieć znaczenie. Z tego też względu sam termin „post” stanowi dla nich termin ze słownika wyrazów bardzo obcych. Dzieje się tak zwykle z wielu powodów.

Kościół zaleca chrześcijanom trzy wielkopostne praktyki – modlitwę, post i jałmużnę. Czasami zdarza się, że ktoś te praktyki lekceważy i uznaje, że można, ale nie trzeba skorzystać. Tak naprawdę są one jednak esencją i filarami chrześcijańskiego życia, nie tylko w Wielkim Poście.

Na „świetlistym szlaku”, na którym św. Faustyna Kowalska (1905-38) przygotowywała się do przyjęcia orędzia o miłosierdziu, znajduje się stołeczne książęce miasto Płock, będące stolicą Polski w latach 1079–1138.

W parafii św. Marcina posługuje od sierpnia 2019 roku. Z księdzem Leszkiem Smolińskim o miłosierdziu i św. siostrze Faustynie rozmawia Andrzej Adamski.